Ook dit jaar weer loop ik door de afgesloten winkelstraten in het Zoute. Het is prachtig weer en je merkt meteen bij aankomst dat iedereen er klaar voor is. De mooiste kledij werd uit de kast gehaald om zich hier te vertonen.
Zelf loop ik binnen in een paar kunstgalerijen, mijn echtgenote heeft aandacht voor de nieuwe herfstcollectie, ze heeft een vriendin meegenomen. De collectie van Xandres en Essentiel trekken hun aandacht. We hebben dan ook iets met producten van eigen bodem.
De topmerken zijn weer enkel op uitnodiging. Ik zie minder genodigden… zou de crisis dan toch ook hier zijn effect hebben?
Wanneer ik iets kritischer ga kijken merk ik ook dat de genodigden minder uitgelaten zijn dan anders. Ze staan eenzaam en met een wat verdwaasde blik aan hun tafeltje en drinken een glas. Hun blikken spreken geen enthousiasme maar verplichting uit.
Bij Delvaux staan “Jerommekes” in maatpak om ongewenste gasten buiten te houden. Maar dat is eigenlijk niet echt nodig. Niemand doet ook maar moeite om een stap in hun richting te wagen. Het is dan ook geen echt Belgisch merk meer. Dat stimuleerde mij vroeger wel om bij hen te gaan kijken. Nu horen ze bij de massa bedrijven die hun graantje proberen mee te pikken. Bij mij heeft de overname dat effect gehad, en ik ben blijkbaar niet de enige. Het pleintje voor de winkel is zo goed als leeg. Gasten staan er tussen partners te praten, maar spreken elkaar niet aan. Er is geen sprake van verbondenheid. Of ze kijken eerder de straat in, wie er voorbij komt, op die manier is er ook voor hen toch nog iets te beleven.
Bij Louis Vuitton kan ik een glimlach niet onderdrukken. De dames, helemaal in nieuwe kledij voor dit evenement staan elkaar wat aan te staren. Ze kijken allemaal naar elkaars schouder. Ze hebben het er blijkbaar moeilijk mee dat ze allemaal dezelfde handtas bij hebben. Plots zijn ze niet meer zo exclusief. Ook hier zie ik weer hetzelfde. Koppels staren naar elkaar of in hun lege glas en kijken wat naar voorbijgangers. Een lach komt meteen op hun gezichten wanneer een camera in de aanslag komt.
Bij “Guy Pieters Gallery” is geen doorkomen aan. Christo trekt met “the mastaba” te veel volk. Daar kom ik op een rustige dag wel eens voor terug.
Ik loop nog even langs de zeedijk. Ook hier is heel wat minder animo dan vorig jaar. Geen presentatie van dure automerken. Onze burgemeester wandelt ook over de zeedijk, maar valt niet echt op. Mijn vriend vind wel dat hij opvalt door zijn kledij, ik ben er blijkbaar al aan gewend.
Arne Quinze kan me wel bekoren. Dat zou niet misstaan op mijn witte muur boven die zwarte zetel… Maar hoe hou je zo’n cirkel stofvrij?
Mijn vriend, kijkt de ogen uit. Hij weet niet wat hij ziet en is overdonderd door al die luxeproducten. Ik zie hem genieten en dat maakt me blij.
Ik van het kijken naar de mensen die door de straten dwalen. Van de warme zomeravond. En terwijl ik nog een programmaboek van de Zoute grand prix aanneem verlang ik al naar dit najaarsevenement. Ook dan zal het weer aangenaam kijken zijn.
We sluiten de avond af met een late maaltijd in één van mijn favoriete restaurantjes van Knokke-Heist waar we weer verwend werden, maar daarover schrijf ik later nog wel eens.
Het is leuk om hier te zijn, fijn om dit te mogen zien. Traditioneel betekent dit ook het begin van de vakantie voor de eigenaars zelf in Knokke-Heist, het zal de volgende weken weer aangenaam gezellig zijn in onze badstad!!
Het paasweekend en de daaraan gekoppelde vakantie betekent meteen ook weer de start van het nieuwe seizoen in mijn gemeente Knokke-Heist.
Het blijft echter bitter koud. Ik ben dit verlengde weekend elke dag buiten geweest en wat me meteen opviel was dat er dit jaar op de zeedijk geen show was van de nieuwe lentecollectie. Iedereen – den deze included – droeg zijn/haar dikke winterjas. Een hoofddeksel en zelfs handschoenen. Met temperaturen van 3 tot 5°C en een strakke noordoostenwind lag de gevoelstemperatuur dan ook flink onder het vriespunt. De zon schijnt, dat is toch al iets. Maar we zijn nu begin april. Het mag wel eens gaan veranderen hoor.
Dit is het derde voorjaar dat we in Duinbergen wonen. En ik kan nu bevestigen dat je sociale begeerlijkheid toeneemt met de temperatuur. Van zodra de zon schijnt en de lentetemperaturen aangenamer worden begint de telefoon te rinkelen. Gesprekken beginnen steevast met hoe het gaat, niemand wil nog meedoen aan cliché’s van druk maar ze moeten het toch allemaal eens gezegd hebben via koetjes en kalfjes laat de beller dan weten dat we toch eens moeten afspreken en dan voel ik ze al komen – de volgende vraag: “hoe is het daar, … en het weer”.
Dit jaar laten ook deze telefoontjes langer op zich wachten.
Niet dat we niet graag vrienden om ons heen willen, hoe meer hoe liever. Maar na de stilteperiode van de winter valt het toch wel op. In de kempen stond de achterdeur ook altijd open en was het vaak “een zoete inval”. Dat lijkt nu wat verdwenen, en we vragen ons soms af waarom. De afstand? Dat kan toch geen probleem zijn. Ik doe die afstand elke dag om te gaan werken, remember.
Daarom beste vrienden, familie, collega’s: iedereen is altijd en het ganse jaar door welkom. Ja, sommigen hebben het al ontdekt… hier zijn de winkels zondag geopend, en je kan je kinderen aan de Lippenslaan afzetten met wat centen voor nieuwe kleren en ondertussen kan je bij ons iets te drinken of te eten krijgen. Ook bij de start van het schooljaar en in de winter!!
In elk geval is het seizoen van start. Dat betekent dat de strandbars weer open zijn, dat het weer vol staat met kabientjes. Als het weer wat meezit zullen we daar weer heel wat heerlijke uren in het zonnetje kunnen doorbrengen, gesteund door een drankje en wat drukke gezelligheid. Nu ziet het er weer allemaal veelbelovend en mooi uit. Maar in september ben ik dan weer blij dat de rust wat weerkeert, hoe raar kan een mens toch in elkaar zitten.
Dat ligt waarschijnlijk ook aan de minder aangename kanten, zo was er dit weekend al bijna nergens nog parkeerplaats. Ook niet in de buurt waar ik woon. Voor een bewoner is er niets zo onaangenaam als ’s morgens om 5u30 een stuk te voet te moeten gaan op zoek naar je auto omdat je naar je werk moet. Ik geef toe, in de zomer als de wagen staat, dan staat hij… ik doe dan liefst alles met de fiets (behalve gaan werken natuurlijk), dit weekend zag ik dat echt nog niet zitten. De wind trekt nog hard aan en deed je vingers en benen verstijven.
Het was ook weer bijzonder druk op de wekelijkse markt. Normaal kom ik daar bijzonder graag, zaterdag ben ik met blauwe plekken en een minder goede oogst naar huis teruggekeerd. Ik herinnerde me plots weer dat je vanaf nu bij de vroege vogels moet behoren om op een fatsoenlijke manier aan je wekelijkse portie verse groenten, kaas en andere lekkernijen te geraken en dat ben ik dan ook steevast van plan, ik zal na mijn inkopen wel ergens op een terrasje in de buurt of aan de Lippenslaan in het AntiqueCafe een koffie gaan drinken om naar de passerende mensen te kijken.
Laat ons hopen dat deze lange koude winter de aankondiging is van een heldere, warme zomer met al zijn aangename aspecten.
greets
Gisterenavond in Blankenberge Stanley gezien, en dat dankzij TAMTAM… gratis kaarten dus.
Men had me reeds verteld dat je dit stuk moet gezien hebben. Ik wist niet echt wat ik moest verwachten, maar het was fantastisch.
Peter De Graef steekt 2u20 een monoloog af, gesteund door muziek van Bo Spaene en het HERMESensemble.
Heel rustig op de achtergrond brengen klassemuzikanten bijzondere akkoorden voort die de tekst perfect ondersteunen en mee zorgen voor de nodige emotie.
Het stuk zit niet vol liedjes, maar de enkele nummers zijn qua tekst en muziek perfect opgebouwd en passen harmonieus in het verhaal.
Peter De Graef heeft maar enkele minuten nodig om je volledig mee te nemen in zijn zoektocht naar zichzelf. Ondertussen geeft hij je wat levenswijsheid mee en relativeert onze levensdoelen. Telkens weer werd ik even uit de werkelijkheid getrokken, om er dan weer door een van zijn opmerkingen boef terug in te vallen. Hij vertelt waarheden die enorm aanspreken, nog een tijdje zullen blijven hangen en vragen naar introspectie.
Het verhaal blijft boeiend, wisselt perfect in emoties en ik heb zowel gelachen (hoe lang is het geleden dat ik nog zo gelachen heb) als een traantje weggepinkt wanneer hij vertelt hoe hij een dierbaar familielid verliest.
Hoe doet die man dat,… zo met je emoties spelen door zijn manier van theater brengen in combinatie met de juiste muzikale touch?
Ik was in elk geval verkocht, heb de volle show gepassioneerd zitten kijken en luisteren en toen ik buiten stapte terug in het echte leven merkte ik reeds dat er iets is achtergebleven dat nog een hele tijd zal blijven hangen. Het verhaal bekruipt je, De Graef neemt je helemaal mee, doorheen zijn leven, en dat van ons allemaal dag na dag.
Bedankt TAMTAM en cultureel centrum Blankenberge dat we mochten genieten van deze voorstelling.
Dit MOET je gezien hebben!!!
De speellijst kan je hier vinden… en voor de geïntresseerden, nu zaterdag 24 november herneemt De Graef in ccScharpoord te Knokke.
Meer info over de voorstelling kan je hier vinden.
Een vraag die me vaak gesteld is het laatste jaar, en ook een typisch Antwerpse vraag… alsof er buiten de Metropool niets te doen valt. Volgens veel van mijn collega’s kan je aan zee tussen twee dingen kiezen als je buiten komt
- Wandeling type A: je vertrekt naar links
- Wandeling type B: je vertrekt naar rechts.
Wel beste collega’s,
Zaterdagochtend deden we zoals gewoonlijk boodschappen, en dat doe je hier op de zaterdagmarkt. Net zoals in Antwerpen staat er hier een markt met alles wat je nodig hebt om te eten. Geen kleren etc… Er zitten echte delicatessen tussen, pareltjes van handwerk en liefde voor het product. Een foody als ik moet hier zeker geweest zijn.
Zaterdagnamiddag zijn we gaan shoppen. Om ook eens iets anders te zien dan de winkels van Knokke gaan we wel eens naar Brugge, maar zaterdag kozen we voor Oostende. Ja, ook hier zijn mooie steden waar men kan gaan winkelen. En ja, ook hier kan je dat met de tram doen.
Zondagochtend was de keuze wat moeilijk. 11 november heeft nog steeds iets speciaals. Mijn vader heeft nog meegevochten in de tweede wereldoorlog. Hij heeft ons opgevoed met respect voor al deze dingen. We hebben alle grote kerkhoven van de Westhoek en de Ardennen gezien. Het zijn waarden waarmee ik opgegroeid ben… op deze dag blijft dat altijd even hangen.
Gelukkig had ik kaarten voor de zondagbabbel. Anders was ik zeker naar het Heldenplein gewandeld om de herdenking daar mee te maken. In deze babbel spreekt Cas Goossens informeel met mensen die iets met Knokke hebben. Zondag was het de beurt aan Mark Coucke van Omega Pharma.
Ik heb er weer veel van opgestoken.. en het was best onstpannend.
Leuk is het ook om telkens te zien hoe de Knokse elite zich voordoen op zulke evenementjes. Heel laat binnenkomen en toch vooraan willen zitten… en het lukt ze dan nog telkens ook. Hoe doen ze dat toch… in Antwerpen komt daar “ambras” van. Hier laat men dat gewoon gebeuren.
Nadien kan je daar ook nog je aperitiefje consumeren, wat we uiteraard graag doen.
En ja, ik heb na de zondagbabbel nog iets cultureels gedaan.
Ik bezocht in gallerij Pieters de tentoonstelling chalcosoma van Jan Fabre.
Het gaat over de kleine bronzen beeldjes die hij de laatste 6 jaar gemaakt heeft. Ze zijn prachtig, alhoewel klein zijn ze niet echt. In mijn bescheiden woning zouden ze al heel wat plaats innemen.
Ik ben helemaal wild van “Brein met levensboom” in brons. maar ook “Vanitas wijzer” spreken me bijzonder aan.
Ik ben dan ook al meer dan 20 jaar verbonden aan een “intensieve zorg” met bijzondere aandacht voor hersenletsels. Deze werken hebben dan ook een emotioneel kantje van me op.
Ach, ze zijn voor mij toch niet betaalbaar meer. Kunst is al lang meer een investering geworden dan iets bereikbaars voor de liefhebber. Wat doet een verpleger eigenlijk tussen werken van deze prijscategorie?
Ik heb steeds een dubbel gevoel bij werken van Fabre. Ik vind ze prachtig, en toch heeft Fabre iets vreemds dat me steeds even overvalt. Zijn recente publiciteit in de media zal daar niet echt vreemd aan zijn.
Gelukkig zijn de werken hier gewoon toegankelijk , en kan “Dirk met de pet” ze hier komen bewonderen… en even wegdromen hoe ze in mijn woonkamer zouden staan 😉
Dat het dit weekend dan ook nog eens prachtig herfstweer was is dan ook nog extra meegenomen.
En dat allemaal aan zee, waar buiten het seizoen niets te doen valt… Je zou eens moeten weten wat je hier allemaak kan doen..
Knokke-Heist is echt de moeite om in te wonen.
Het laat niemand onberoerd, de sluiting van Ford in Genk… het zal je maar overkomen.
Ik vloek dan wel eens op de files, de afstand etc… maar ik heb nog werk, en vooral een job die ik graag doe.
Positief denken zit er deze dagen wat minder in… overal hoor je enkel negatieve berichten. Waar zitten al die optimisten?
En dan is hij daar, onze graaf burgemeester. “Mister positivo” zelf met de plannen voor Knokke in de volgende 6 jaar. Een kort verslag op Focus/WTV, en heel wat persberichten. Hij lijkt wat afgezwakt, maar alles blijft nog mogelijk met de plannen rond het casino.
Duinenwater, de golf , Heulebrug, het centrum van Heist,…. alles gaat gewoon door, maar ook onze burgemeester is realistisch genoeg om in deze crisistijd alles open te laten met de knip op de portemonnee. Als het niet kan, dan gaat het niet door. Een duidelijke boodschap, zonder afbreuk te doen aan de toekomstvisie die via Horizon 8300 werd gelanceerd.
De plannen van Zaha Hadid rond het station van Heist zijn voorlopig opgeborgen. maar op de blog van oronieuws lees je dan weer dat privé investeerders dit project misschien toch weer mogelijk kunnen maken. Fantastisch toch, deze publiek-private samenwerkingen…
Het is mooi om in een gemeente te wonen die zo een goed uitgewerkte visie op de toekomst heeft, en waar het bestuur realistisch genoeg is om de budgetten in de gaten te houden, maar toch via publiek-private samenwerkingen probeert om de visie op de toekomst te behouden.
En je ziet het ook. Ondanks de kritiek op het zwembad (het buizencomplex gaat te laat open, ik wil gaan baantjes trekken, maar deze zijn telkens afgehuurd,..) krijgt het Duinenwater project stilaan vorm. Ik zag zelfs al wat beweging rond Lakeside Paradise waar de realisatie van de gebouwen precies ook van start gegaan is.
De werken aan het Willemspark zijn volop bezig, en als alles goed gaat kunnen we binnen enkele jaren terug genieten van het mooie blauwe bloementapijt dat er vroeger in de lente ook altijd was, maar de laatste jaren werd overwoekerd…
We stappen dus met opgeheven doch realistisch hoofd de volgende 6 jaar in, en op deze letterlijk en figuurlijk grijze dagen doet dat echt deugd.
Maak er maar een mooi en leefbaar Knokke-Heist van.
Vanmorgen opgestaan met lichte bewolking die meteen plaats maakt voor een mooie herfstzon. het is frisjes…. de zomer is nu wel echt voorbij, maar herfstzon heeft ook zijn charme.
Gisteren verkiezing. Een mooie uitslag voor onze gemeente. Het was de eerste keer dat ik in Knokke mocht gaan stemmen. Maar de keuze is hier niet moeilijk. We hebben een goed gemeentebestuur en dat merk je in het dagelijks leven. Gelukkig mogen ze verder doen en bewijzen dat onze kustgemeente echt wel veel te bieden heeft.
Met de oppositie ben ik wat minder tevreden. Slechts 1 partij mag die oppositie gaan voeren, en dan nog wel de NVA? Wat denken mensen met deze proteststem te bewijzen. Maar ja… goed dat er oppositie is en er iemand waakt over het “gezond verstand” van de meerderheid.
Genoeg politiek gezever…
Na de verkiezing kan de rust weerkeren in onze gemeente. De zomer is voorbij, Op het strand is men volop bezig met het weghalen van de strandkabines. Je kan nu terug beter de zee zien. Alhoewel, je moet er het strand voor op, want sinds het opspuiten van het strand is dat heel wat hoger komen te liggen en is de branding wat uit het zicht verdwenen.
Wanneer je door Duinbergen wandelt merk je meteen dat het weer rustig (of zeg maar leeg) is.
Ik zie graag in de lente de strandkabines verschijnen, dat kondigt de zomer aan. De drukte van de zomer brengt meteen een heel andere sfeer naar onze gemeente, maar wanneer de dagen korter worden verlang ik ook weer naar die zalige rust, een warme drank ergens rond een haardvuur na een fikse strandwandeling om lekker uit te waaien.
Bedankt Duinbergen dat ik deel mag uitmaken van deze prachtige gemeente. Het is hier zalig wonen.
Dirk Vandenplas 