de Nacht van het Zoute

Ook dit jaar weer loop ik door de afgesloten winkelstraten in het Zoute. Het is prachtig weer en je merkt meteen bij aankomst dat iedereen er klaar voor is. De mooiste kledij werd uit de kast gehaald om zich hier te vertonen.

Zelf loop ik binnen in een paar kunstgalerijen, mijn echtgenote heeft aandacht voor de nieuwe herfstcollectie, ze heeft een vriendin meegenomen. De collectie van Xandres en Essentiel trekken hun aandacht. We hebben dan ook iets met producten van eigen bodem.
De topmerken zijn weer enkel op uitnodiging. Ik zie minder genodigden… zou de crisis dan toch ook hier zijn effect hebben?
Wanneer ik iets kritischer ga kijken merk ik ook dat de genodigden minder uitgelaten zijn dan anders. Ze staan eenzaam en met een wat verdwaasde blik aan hun tafeltje en drinken een glas. Hun blikken spreken geen enthousiasme maar verplichting uit.

Bij Delvaux staan “Jerommekes” in maatpak om ongewenste gasten buiten te houden. Maar dat is eigenlijk niet echt nodig. Niemand doet ook maar moeite om een stap in hun richting te wagen. Het is dan ook geen echt Belgisch merk meer. Dat stimuleerde mij vroeger wel om bij hen te gaan kijken. Nu horen ze bij de massa bedrijven die hun graantje proberen mee te pikken. Bij mij heeft de overname dat effect gehad, en ik ben blijkbaar niet de enige. Het pleintje voor de winkel is zo goed als leeg. Gasten staan er tussen partners te praten, maar spreken elkaar niet aan. Er is geen sprake van verbondenheid. Of ze kijken eerder de straat in, wie er voorbij komt, op die manier is er ook voor hen toch nog iets te beleven.

Bij Louis Vuitton kan ik een glimlach niet onderdrukken. De dames, helemaal in nieuwe kledij voor dit evenement staan elkaar wat aan te staren. Ze kijken allemaal naar elkaars schouder. Ze hebben het er blijkbaar moeilijk mee dat ze allemaal dezelfde handtas bij hebben. Plots zijn ze niet meer zo exclusief. Ook hier zie ik weer hetzelfde. Koppels staren naar elkaar of in hun lege glas en kijken wat naar voorbijgangers. Een lach komt meteen op hun gezichten wanneer een camera in de aanslag komt.

Bij “Guy Pieters Gallery” is geen doorkomen aan. Christo trekt met “the mastaba” te veel volk. Daar kom ik op een rustige dag wel eens voor terug.

Ik loop nog even langs de zeedijk. Ook hier is heel wat minder animo dan vorig jaar.  Geen presentatie van dure automerken. Onze burgemeester wandelt ook over de zeedijk, maar valt niet echt op. Mijn vriend vind wel dat hij opvalt door zijn kledij, ik ben er blijkbaar al aan gewend.
Arne Quinze kan me wel bekoren. Dat zou niet misstaan op mijn witte muur boven die zwarte zetel… Maar hoe hou je zo’n cirkel stofvrij?

Mijn vriend, kijkt de ogen uit. Hij weet niet wat hij ziet en is overdonderd door al die luxeproducten. Ik zie hem genieten en dat maakt me blij.

Ik van het kijken naar de mensen die door de straten dwalen. Van de warme zomeravond. En terwijl ik nog een programmaboek van de Zoute grand prix aanneem verlang ik al naar dit najaarsevenement. Ook dan zal het weer aangenaam kijken zijn.

We sluiten de avond af met een late maaltijd in één van mijn favoriete restaurantjes van Knokke-Heist waar we weer verwend werden, maar daarover schrijf ik later nog wel eens.

Het is leuk om hier te zijn, fijn om dit te mogen zien. Traditioneel betekent dit ook het begin van de vakantie voor de eigenaars zelf in Knokke-Heist, het zal de volgende weken weer aangenaam gezellig zijn in onze badstad!!